łacińska celebracja
kojarzy mi się z pokorą
języka przezwyciężającego śmierć
narodu który go stworzył

a polska msza
chodzi w parze
z krótkowzrocznym skrzeczeniem
nacjonalistycznego ego

rzeczywistość przekracza nasze zrozumienie
rzeczywistość przewyższa wszystko
co jesteśmy w stanie pojąć

ja nic nie robię
a przynajmniej nie mam żadnej świadomości tego co robię
i właśnie w takich chwilach
kiedy nie mam żadnego pojęcia
robię rzeczy najlepsze

kobieta jest jedynym co nam zostało z Raju
kielichem spełnienia
okruchem Drzewa Życia
i obietnicą nadziei
odblaskiem Mądrości Bożej
albo Bożej Głupoty
(nic nie daje takiej radości jak głupota)

każdy jej ruch jest tańcem
sławiącym tętent życia

kobieta jest ofiarą rzuconą na pożarcie
i królową przyszłych pokoleń
jej głos jest jak tchnienie przeznaczenia

jest tajemnicą poznania w blasku dnia
jej dłonie błogosławieństwem w środku nocy

wśród lodowatych skał i bezkresnych wód
plastiku tłoczonego z fabryk tonami
bezsensownych głuptaków turkuci małp
i innych niezmiennie obcych stworzeń
ona
jest zawsze jedyna

Piłsudski i Dmowski dobrali się trochę jak mąż i żona.

Piłsudski był jak rozrzutny mąż pasjonujący się militariami. Pełen ułańskiej fantazji, charyzmatyczny, trochę przemocowy ale wrażliwy na potrzeby dzieci żony z pierwszego małżeństwa.

Dmowski był jak skąpa żona, która dba o najlepszą edukację dzieci, trzyma kasę domu i każe mężowi robić na drugim etacie, żeby przynosił więcej pieniędzy dla rodziny i parafii.